Dilinde Aşk Vardı Yüreğinde İhanet..

Güvensizlik miydi kötü olan yoksa güvenememezlik miydi?


Giriş

Kendimi çok sıradan hissediyorum.Onu arıyorum fakat açmıyor.Belki duymuyor diye tekrar arıyorum ve tekrar açmıyor.En sonunda beni meşgule alabilmek aklına geldi ve telefon dıt dıt diye meşgul sesini çaldı.İnanamıyorum… Evliyim ama kocam olacak o şerefsiz telefonu açmıyor…

Belki işi var deyip daha sonra tekrar arıyorum.Hala ses yok…Umutsuzlukla tekrar çeviriyorum numarayı ama hayır işte konuşmak istemiyor.Mutsuzluk dalga dalga geliyor ve hafif titremelerle bedenimi ele geçiriyor.Daha doğrusu zorla ele geçirtiyorum.Tanrı’m şimdi ne olacak? Daha yeni doğum yaptım fakat o hala beni aramadı.Genelde babalar çocukları doğum yaparken hastanenin ameliyat bölümünün kapısının orda bekler genelde volta atıp durmaz mıydı?
Yoksa ben mi yanlış biliyordum?

Ama Hasan öyle yapmadı ve beni resmen yüzüstü bıraktı.Yalnız kimsesiz… Kimsesizlik o kadar yoğun bir duygu ki… Bedeni yavaş yavaş ele geçiriyor.Ama bir o kadar da güçlü.Kahretsin ki hala onu bekliyor gözlerim.Yolu bekliyorum ama o gelmiyor… Gelmeyecek diyor beynimde bir ses.Diğer ses hemen karşı çıkıyor… Tabi ki de gelecek ne sandın o senin gibi mi? Diyor….
Ama gelmiyor…
Gidiyor son kez…

Tuqce demiş ki:

Canım benim ellerine, yüreğine sağlık :)

İlk defa böyle bir bakış açısıyla yazılan bir hikaye qörüyorum, hem şaşkınım hem mutlu.

Çok yeteneklisin 1. Bölümü bekliyorum :)

canım çok teşekkürler..
evet değişik bir bakış açısı ve değişik bir yaşam..

1.Bölüm

Uyanıyorum.Ameliyattan yeni çıkmışım.Yorgunum haliyle.Karnımda kocaman bir çizgi şeklinde bir dikiş var.Sıra sıra zincir gibi.Dikişlerim Allahtan alınmayacak.Kendiliğinden düşen tarzda.

Her zaman ameliyatlardan ve iğnelerden korkmuşumdur.Neden bilmiyorum ama her ne kadar acısız ve küçük de olsa operasyonlardan bile korkarım.Yapım gereği hastaneler beni hep korkutur.Belki de zamanında hastanede iyi anılar yaşamadığım için.Hastane bana hep soğuk gelmiştir.Soğuk ürpertici ve bana hep ölümü hatırlatır.Ölümün o korkunç yüzünü… Toprağa gömülüşünü… Ailelerin ağlayışları…
Soğuk ve ürpertici…

Hasan ortalıklarda yok.Bebeğimi merak ediyorum.Hala narkozun etkisinden çıkamamışım.Gözlerimi birkaç kez kırpıştırıyorum ama hala başım zonkluyor.Tam hatırlayamıyorum bazı şeyleri… Sonra bazı şeyler beliriyor kafamda.Hasan’ın doğumhaneye benimle girişi aklıma geliyor.Tanrı’m.Doğumum sıradan olmasın diye bunu kameraya çekmek istemiştik Hasan ile.Ve aslında ben her şeyin sıradan olmasını istemiştim fakat Hasan tutturmuştu bir kere.İnat değil mi? İlla doğumu kameraya çekecekti.Kardeşim ne var bunda yani.Bir kadının vajinasını bu kadar mı merak ediyorsun değil mi ama?

Bu rezalet bir durum.Birinin özellikle de kocan veya sevgilin olmayan birinin senin ön tarafını görmesi.Ve bunu sanki bütün hastaneye duyurmuş gibiydi.Yani ben öyle hissediyordum.

Neyse ben anlattığım şeye geri döneyim.Her neyse ben genelde sıradanlıklardan yanayım.Çünkü her sıradanlık aslında kendi içinde bir sıra dışılıktır bence.Ben demiştim miden bulanır o kadar kan görünce diye ama dinlememişti.Şimdi de kesin bir yerlerde kusuyordur.Ne kadar iğrenç…

Ben doğumda babanın doğumhane koridorda beklemelerinden yanayımdır. Birkaç paket sigara ve çakmakla yalnız bırakılırlar koridor boyunca volta atarak zaman gidermeye çalışırlar.Tekrar tekrar ve tekrar….

Sonunda bir doktor veya hemşire çıkar ona doğru koşar adım ilerlerler “Karım iyi mi? Peki ya bebek?” diye sorarlardı.Ama doktor veya hemşire hala beklediklerini söyler veya adamı geçiştirirdi.Lanet sürtükler!

Neyse çok sinirlendim farkındayım.Hakaret etmemem gerek ama ne yapayım dayanamıyorum.Hele de Hasan’ın onlar yüzünden midesinin kötü olması.Kahrolsun hepsi diye geçiriyorum içimden sinirle.

Hasan hala ortalıklarda yok.Herhalde bir saat geçmiş olmalı.Bebeğimi kucağıma yatırdılar ve şimdi sütünü emiyor.Öyle sert emiyor ki canım yanıyor.Belki de göğsüm sarkacak.Aman Allah’ım… Belki de onu biberonla emzirmeliyim.Böylece süt sağmaya yarayan o absürt aleti çıkardım ve sütümü sağdım.Ne kadar iğrenç bir terim bu ya… Süt sağmak… Kendi sütünü sağmak yani.Kendimi inek gibi hissettim.Hayır asla o kadar kilolu değilim.Belki doğum için birkaç kilo almıştım ama hemen verecektim onları geri.Birkaç kilo değil de tam sekiz kilo almıştım ama geri verecektim.Böyle duba gibi toplum içine çıkamazdım ya.Düşünsenize… Ben.Seren.İncecik güzel bir vücudu olan ben Seren böyle duba gibi yağlar içinde çıkacaktım ha… Buna anca gülerler kuzum.

Neyse yine kendimi çok kaptırdım değil mi? Lütfen kitabı elinizden bırakıp bu kadın amma da deli kendini beğenmiş takıntılı gibi şeyler söylemeyin.İnanın öyle bir şey değil bu… Bu sadece kendini güzel hissetmekle ilgili.Hem doğum sonrası hassaslık da buna eklenince.E düşünün halimi değil mi ama…

Neyse neyse… Hala Hasan ortalıklarda yok.Acaba hemşireye mi sorsam? Belki de eve gitmiştir ve birkaç kıyafet alacaktır veya üzerini değiştirip gelecektir.Belki de bir duş alacaktır kim bilir. Ama içimden bir ses bunun hiç iyiye işaret olmadığını mırıldanıyordu.

“Kes sesini.” Diye çıkıştım içimdeki sese. “Sus yoksa senin fişini keseceğim.” Fişini çekeceğimi duyunca tabi haliyle sustu ama nedense bu sefer konuşsun diye ben zorladım.

“Hadi söyle ne demek istedin?” “Söyle diyorum!!” “Söylesene…” gibi şeyler işte.Bilindik laflar.Öyle özgün şeyler beklemeyin benden hiç beceremem.
Neyse bu sefer sinsice yanıt verdi içimdeki ses.

“Anlamadın mı hala? Seni terk etti.Baksana ortalıkta yok!”

Daha fazlasına dayanamayarak susturdum içimden gelen fettan sesi.Seni pis fahişe.Lanet ne olacak.Hasan beni bırakıp nereye gidecekti? Hem.. Hem… O bensiz yapamazdı ki… Bana aşıktı.Bunları düşünmemeye karar verdim.

Kendimi çok sıradan hissediyorum.Onu arıyorum fakat açmıyor.Belki duymuyor diye tekrar arıyorum ve tekrar açmıyor.En sonunda beni meşgule alabilmek aklına geldi ve telefon dıt dıt diye meşgul sesini çaldı.İnanamıyorum… Evliyim ama kocam olacak o şerefsiz telefonu açmıyor…

Belki işi var deyip daha sonra tekrar arıyorum.Hala ses yok…Umutsuzlukla tekrar çeviriyorum numarayı ama hayır işte konuşmak istemiyor.Mutsuzluk dalga dalga geliyor ve hafif titremelerle bedenimi ele geçiriyor.Daha doğrusu zorla ele geçirtiyorum.Tanrı’m şimdi ne olacak? Daha yeni doğum yaptım fakat o hala beni aramadı.Genelde babalar çocukları doğum yaparken hastanenin ameliyat bölümünün kapısının orda bekler genelde volta atıp durmaz mıydı?
Yoksa ben mi yanlış biliyordum?

Ama Hasan öyle yapmadı ve beni resmen yüzüstü bıraktı.Yalnız kimsesiz… Kimsesizlik o kadar yoğun bir duygu ki… Bedeni yavaş yavaş ele geçiriyor.Ama bir o kadar da güçlü.Kahretsin ki hala onu bekliyor gözlerim.Yolu bekliyorum ama o gelmiyor… Gelmeyecek diyor beynimde bir ses.Diğer ses hemen karşı çıkıyor… Tabi ki de gelecek ne sandın o senin gibi mi? Diyor….

Canım gerçekten çok güzel olmuş.
Sanki gerçekten yaşamışsın gibi anlatman beni çok etkiledi.
Betimlemelerin çok başarılı.
2. Bölümü bekliyorum canım

çoook teşekkürler canlarım..
yeni bölümü yazmaya başladım yarına gelir büyük ihtimal :)